For å ha rett til overgangsstønad må man både være enslig og ha aleneomsorg.
Med aleneomsorg menes den som har «klart mer av den daglige omsorgen» enn den andre. I praksis betyr dette minst 60 prosent av omsorgen for et barn.
Med enslig menes at man ikke bor sammen med noen. I loven er dette formulert som at man formelt sett må være ugift, separert eller skilt, og at man ikke kan bo sammen med noen i et ekteskapsliknende forhold.
Det at den enslige bor hjemme hos foreldrene sine (barnets besteforeldre), i et kollektiv, leie en hybel i et annet hjem og liknende faller naturligvis utenfor «ekteskapsliknende» forhold.
I tillegg er det presisert i loven, at man mister retten til overgangsstønad hvis man får nytt barn med samme person som man har fått barnet som man har mottatt overgangsstønad for.
Poenget med disse reglene er å hindre at noen får overgangsstønad selv om de egentlig ikke er alene, og at man ikke kan skille seg på papiret for å få en stønad som er ment for enslige. Det er altså både den formelle sivilstatusen til forelderen og realiteten rundt livssituasjonen som bestemmer om man kan få overgangsstønad.